Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/92

 Wynajęty fiakr zatrzymał się na ulicy de Boulogne, przed okratowaniem pałacyku.
 Herminią wysiadłszy, zadzwoniła; przeszła podwórze chwiejącym się krokiem, nie spostrzegłszy iż nie wzięła woalki, i że tym sposobem ktoś ze znajomych Andrzeja, lub jego służba mogli widzieć jej oblicze. Weszła, na schody, a spotkawszy Edmunda w korytarzu, zapytała cichym, drżącym głosem:
 — Jest pan twój w domu?
 — Jest, pani wicehrabino, odrzekł służący.
 Usłyszawszy wygłoszonym swój tytuł, Herminią zadrżała od stóp do głowy.
 — Pójdę oznajmić panu o przybyciu pani wicehrabiny, rzekł Edmund.
 Pani de Grandlieu nie słyszała słów jego. Instynktownie przypomniawszy sobie drogę, jaką przebiegała przed kilkoma miesiącami, ażeby przybyć do leżącego w agonii Andrzeja, otworzyła drzwi dostrzeżone na wprost siebie i wbiegła do pokojów na parterze.
 San-Rémo dosłyszawszy gwałtowne dzwonienie do bramy, wzdrygnął się z trwogą. Przeczucie jakiejś katastrofy ścisnęło mu serce; gdy posłyszał krok szybki i lekki w salonie.
 Drzwi tego pokoju nagle się otworzyły. Herminią w progu się ukazała.
 Była tak bladą, jak gdyby jednej kropli krwi w żyłach jej nie pozostało. Zaledwie postąpiła parę kroków, wzburzenie nerwowe, jakie ją dotąd podtrzymywało, nagle zniknęło. Siły ją opuściły, nogi zachwiały się pod nią, i gdyby był Andrzej nie podbiegł ażeby ją podtrzy-