Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/104

siały nad stołem, na gwoździach. Jeden z tych kluczów otwierał małą furtkę w osztachetowaniu. Pochwyciwszy go Filip, wsunął do kieszeni.
 Po upływie minuty odźwierna wróciła.
 — Pani hrabina prosi pana barona, wyrzekła.
 — Byłem tego pewien, odpowiedział Croix-Dieu.
 Pokojówka wybiegłszy z przedpokoju, otworzyła drzwi, i Fanny ukazała się podając rękę przybyłemu.
 — Miałeś słuszność mój przyjacielu, wyrzekła, że zakaz przezemnie wydany nie dotyczył ciebie. Kto jednak mógł się spodziewać twego przybycia o tak późnej godzinie? Właśnie miałam się udać na spoczynek.
 — Może przeszkadzam?
 — Bynajmniej. Jesteś jak zwykle gościem pożądanym. Cieszę się widząc cię u siebie. Usiądź że baronie, zaczęła, i porozmawiajmy, lecz rozmawiajmy prędko. Przedewszystkiem jednak pozwól, że cię zapytam, powiedz, cóż świat mówi o mnie?
 — Mamże ci szczerze odpowiedzieć?
 — Tak, zadam tego.
 — I nie obrazi cię moja otwartość nieco brutalna?
 — Czyż mogłabym o cokolwiekbądź urazić się na ciebie?
 — A zatem, dowiedz się, że cała opinia jest przeciw tobie hrabino. Obrzucono cię kamieniami!
 — Skutkiem tego nieszczęśliwego pojedynku zapewne.
 — Tak, lecz głównie z powodu szalonej myśli sprowadzenia tu do siebie swego ranionego kochanka.
 Oczy Fanny Lambert zapłonęły gniewem.
 — A to mi się podoba! zawołała. Sądzisz więc, że