Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/109

 — Zaczekaj chwilę. Podnoszę się natychmiast i idę do ciebie.
 Po upływie minuty klucz obrócił się w zamku, i pani de Tréjan ukazała się w białym penioarze, trzymając w ręku zapaloną świecę.
 — Prawda... to ty... ty jesteś! zawołała. Zaledwie mogę wierzyć mym oczom. Nagle się przebudziłam, a stąd myśli zebrać mi trudno.
 — Moje dziecię, rzekł Croix-Dieu, przypomnij sobie naszą wieczorową rozmowę. Powiedziałaś mi: „Skoro pozyskasz potrzebną ci pewność, nie trać ani minuty, ani sekundy. Przychodź, chociażby wśród nocy.”
 — Tak, tak, przypominam sobie, odparła żywo Fanny. Przynosisz mi więc zemstę?
 — Tak, jak żądałaś.
 — Jak dawno otrzymałeś to potrzebne wyjaśnienie?
 — Zastałem je już u siebie w domu.
 — I dasz mi sposób dosięgnięcia tego Tréjana, rozbicia tego piedestału i zrzucenia w błoto posągu?
 — Otrzymasz to wszystko.
 — Sposób?
 — Jest prosty i straszny. Na przeszłości twojego męża, ciąży jeden z tych czynów haniebnych, jakich nigdy i niczem zatrzeć nie można.
 — Dowód na to?
 — Niezaprzeczony. Papier napisany i stwierdzony własnoręcznym podpisem Tréjan’a.
 — Masz ten papier?
 — Nie ponieważ on jest w lwem ręku.
 Fanny potrząsnęła głową przecząco.