Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/121

 — Bądź wspaniałomyślnym, rzekł wspólnik barona. Nie upokarzaj mnie i zostaw w spokoju Gavarda. Ten spadek jest dziś bardzo problematycznym, bo chłopak zdrów jak ryba. Ma się wybornie! W zamian za tamte, ofiaruję ci inne miljony. Miljony w tak wielkiej liczbie, że policzyć je trudno! Cóż, jakże ci się to podoba
 Filip patrzył na mówiącego ze zdumieniem, prawie że z gniewem, i oschle odrzekł:
 — Złą wybrałeś chwilę do żartów.
 — Ja nie żartuję! zawołał Sariol. Mówię na serjo. Stawiam ci pozytywnie miljony i żonę.
 — Jesteś chyba szalonym.
 — Bynajmniej! Jeden wyraz, czyli raczej nazwisko wystarczy, aby cię o tem przekonać. Chodzi tu o osobę, jaką znasz dobrze.
 — Któż więc to taki?
 — Panna Henryka d’Auberive.
 Croix-Dieu stanął osłupiały.
 — Henryka! wyszepnął, ona więc żyje?
 — I nie zmieniła się wiele, upewniam. Jest jeszcze bardzo piękną.
 — Zkad to wiesz?
 — Wiem, bom ją widział. Spotkaliśmy się z sobą wypadkowo. Posiadłem jej ufność zupełną.
 — Kto, ty?
 — Ależ tak, ja, ja sam! Nadużyłem wprawdzie nieco jej zaufania...
 — Panna d’Auberive przebywa w klasztorze.
 — To znaczy, że mieszkała tam jako świecka dama pensjonarka, lecz ślubów zakonnych nie wykonała i wy-