Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/132

 — A gdzież świadkowie? ozwał się Croix-Dieu.
 — W drodze ich znajdziemy!
 — Dobrze, odpowiedział Filip. Lepiej że się to prędzej ukończy. Macie broń z sobą?
 — Niemamy jej.
 — Przyjmiecie moją?
 — Najchętniej.
 — Pójdę wziąść szpady i pistolety. Idźcie wraz ze mną jeżeli się wam podoba.
 — Dobrze, idziemy.
 Croix-Dieu spojrzał z żalem na butelkę Jobannisberger a z takiem staraniem dla swego gościa przygotowaną, i eskortowany z dwóch stron przez Andrzeja i Oktawiusza, a w tyle przez kapitana Grisolles, zamykającego pochód, przeszedł przez salon, wstąpił do sypialni, gdzie wlożył na głowę kapelusz, a wskazując na gabinet, w którym się znajdowała szafa o jakiej mówiliśmy powyżej, rzekł:
 — Broń jest tam.
 Jednocześnie wszedł do wązkiego ciemnego korytarzyka, w jakim nie mogły się pomieścić trzy osoby.
 Obaj młodzieńcy zostali o dwa kroki przed wejściem.
 Filip otworzył szafę, wyjął z niej czworograniaste pudełko, a podając je Oktawiuszowi:
 — Oto. rzekł, pistolety.
 Wyjąwszy razem torbę podróżną, w której wiemy co się mieściło, postawił ją na ziemi przed sobą, a zwracając się do Andrzeja:
 — Czy mam wziaść dwie szpady? zapytał.
 — Tak, odrzekł San-Rémo, jedna złamać się może.