Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/28

ronię. Grube pieniądze leżą w tych bawidełkach. Gdyby to wszystko było moje, wiedziałbym co...
 — Nie umarłeś więc? przerwał mu Filip.
 — Jak widzisz. Kłopocze cię to. nieprawdaż?
 — Bynajmniej!
 — Sądziłeś jednak że mnie pogrzebano od dawna?
 — Tak jest, przyznaję. Gdyśmy wychodzili naówczas z winceńskiego lasku, doktór wróżył ci najdłużej dziesięć minut życia.
 — Otóż się omylił! Tacy ludzie jak ja, silni jak dęby, jakby ociosani z kamienia nie łatwo pokonać się dają. Trzeba nas zabić dwukrotnie, i jeszcze w takim razie zmartwychwstaniemy!
 — Winszuje! rzekł Filip. Przyjemnie mi jest powitać cię z tak dalekiej i niebezpiecznej podróży. Lecz wyznam ci, mam bardzo mało czasu, mój kapitanie. Muszę wyjść, czekają na mnie. Mów więc otwarcie, bez omówień, co cię tu do mnie sprowadza, i co mogę dla ciebie uczynić?
 — Jakto, nie domyślasz się, baronie
 — Nic... wcale...
 — Masz więc, jak widzę, bardzo krótką pamięć. Przychodzę z żądaniem oddania mi należytości.
 — Alboż ja ci co winien jestem? rzeki Filip.
 — Ma się rozumieć.
 — Żądałeś sto luidorów, które ci wypłaciłem.
 — To też ja o nie nie upominam się wcale. Obiecałeś mi jednak dołożyć pięćdziesiąt i po to przychodzę.
 — Oszalałeś! zawołał Croix-Dieu. Miałeś przezemnie obiecaną nagrodę po ukończonym pojedynku, lecz w