Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/81

 — Umarł! odpowiedziała głucho Henryka.
 — Umarł, powtórzył smutno młodzieniec. Straszna kara za występek! Zbyt ciężka może. Był bardzo winnym bezwątpienia, lecz jak on byłby cię kochał moja matko!
 — Przeciwnie. Jestem przekonaną że nie kochał mnie wcale.
 — To niepodobna! Jesteś tak piękną.
 — Niestety, byłam bogatą me dziecię!
 I prowadziła dalej opowiadanie przerwane na chwilę.
 O wpół do siódmej Andrzej się podniósł.
 — Chwila wyzwolenia się zbliża, rzekł, za godzinę Herminia będzie mogła odetchnąć swobodniej. Odchodzę matko.
 — Rychło powrócisz? pytała panna d’Auberive.
 — Wieczorem. Godziny jednak oznaczyć nie mogę. Nie troszcz się o mnie. Wszak widzisz, żem się uspokoił zupełnie. Nie lękam się niczego.
 — Idź więc, niech cię Bóg prowadzi. Będę się modliła za ciebie.
 Siódmą godzinę wydzwaniały zegary, gdy San-Rémo przybył na ulicę de l’Echiquier i zwrócił się do odźwiernej.
 — Jest pan Zimmermann w domu? zapytał.
 — Wiem, że napewno go niema.
 — Ale powróci zapewne lada chwila? Umówiłem się z nim na poniedziałek o siódmej godzinie?
 — Ha! skoro się pan umówiłeś, to może nadejdzie.
 — Pisałem do niego wczoraj, rzekł Andrzej.
 To mówiąc, spostrzegł przy blasku wniesionej lampy,