Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/96

 — San-Rémo! wyjąknął z boleścią. San-Rémo! on! którego tyle kochałem, którego nazywałem mojem dzieckiem! Oszukany przez nią i przez niego. Zdradzony przez nich oboje! Boże ! mój Boże, mój Boże!
 Zbielała głowa starca pochyliła się ku piersiom, i grube łzy spłynęły na jego policzki.
 Zimmermann patrzył obojętnie na ten wybuch boleści.
 Wicehrabia złamany na duchu, mimo swej wielkiej siły moralnej, zdawało się jak gdyby zapomniał o obecności nędznika. Rzuciwszy na stół kopertę, zakrył twarz obiema rękami.
 Straszna ta chwila cierpienia, nie trwała jednak zbyt długo. Rozłożywszy zaciśnięte palce, podniósł głowę, wziął ze stołu kopertę, dobył z niej list i szybko go przebiegł oczyma.
 Zamieszczone w nim wyrazy przedstawiały jasno rzecz cała. Głęboka miłość Herminii wybuchała tu z całym młodzieńczym zapałem, z całą naiwnością szału.
 Szybkim ruchem zebrał listy i schował je do kieszeni.
 Zimmermann nie mógł powstrzymać gestu osłupienia i obawy.
 — Co to jest! zawołał. Co pan czynisz panie wicehrabio?
 Pan de Grandlieu wzruszył ramionami.
 — Za kogóż mnie pan bierzesz? Zawołał. Jestem szlachcicem. Raz dane słowo przezemnie, choćby ostatniemu skazańcowi z galer, jest niecofnionem! Nie okradnę cię, bądź spokojnym. Pójdź za mną.
 I wziąwszy kandelabr z kominka, szedł do swego