Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1036

 Joanna zawachała się.
 Jej duma wrodzona nie pozwalała, by stary gałganiarz zobaczył nędzę, w jakiej się znajdowała.
 — Nie idę do domu, kuzynie... — odpowiedziała.
 — A gdzież idziesz?
 — Chodzę do pracowni sukien, a mała jest w szkole.
 Pomimo stanu pijaństwa, w jakiem się znajdował, Béraud odczuł w tych słowach kłamstwo ukryte.
 — Dobrze... dobrze... rozumiem — rzekł, z pod oka poglądając. — Powiedz mi jednak, o której godzinie wracasz z pracowni?
 — Późno... bardzo późno. Około dziewiątej wieczorem.
 To mówiąc, Joanna zarumieniła się pomimowolnie.
 — Niech i tak będzie... Przyjdę do ciebie o tej godzinie. Gdzie mieszkasz?
 — U jednej, wuju, z mych krewnych. Gniewałaby się ona na mnie, gdybym do jej mieszkania sprowadzała gości.
 — Chcesz, abym ci prawdę powiedział? — zawołał gałganiarz. — Otóż okłamujesz mnie, moje dziecko, a to bardzo brzydko z twej strony.
 — Ależ kuzynie...
 — Znam ja się na tem... — przerwał Piotr. — Niełatwo wywieść mnie w pole. Po twojej minie odgadłem odrazu, że kłamiesz. Zagłębiłaś się w nędzy po szyję i założyłbym się o co chcesz, iż wraz z dzieckiem nie macie oboje w usta co włożyć.
 — Mylisz się, kuzynie... — odparła żywo Joanna — oto dowód... patrz!
 Tu wyjęła z kieszeni dwanaście franków, otrzymanych za sprzedaż sukni.
 — Nie, ty mnie nie przekonasz temi pieniędzmi — mówił uparcie Béraud. — Otrzymałaś je za jakąś sprzedaż lub zastaw w lombardzie. Wystarczy ci to na dziś, na jutro... a dalej co będzie? Proszę... nie grajmy z sobą komedyi... Jestem ubogim,