Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1041

 Kilka sztuk drobnej monety, leżącej na, kartach, świadczyło, że grano o pieniądze.
 Po rozdaniu kart i pierwszej kolei gry irlandczyk spostrzegł, że jeden z owych dwóch nieznajomych zaznaczył więcej punktów niż wygrał, którego to oszustwa dokonał z zadziwiającą zręcznością.
 — Okradają go! — pomyślał Will Scott. — Tem lepiej, ci dzielni ludzie dla nas pracują.
 Rzeczywiście, partya w oka mgnieniu przez introligatora przegraną została i jeden z dwóch jego towarzyszów zgarnął pieniądze do kieszeni.
 — Grajmy dalej! — zawołał Loiseau, sięgając po nowe pieniądze na stawkę, gdy nagle przystąpił doń burgundczyk w błękitnej czapce, a uderzając go po ramieniu, zawołał:
 — Daj pokój!... nie masz dziś szczęścia, kolego... Zostaw sobie odwet na później.
 Dwaj oszuści spojrzeli z gniewem na przybyłego, który im popsuł ich plany, nie mogąc jednak okazać jawnie niezadowolenia, odeszli, siadając przy innym stole. Loiseau, poznawszy mniemanego burgundczyka, podał mu rękę.
 — Co się z tobą działo? — zapytał — od tak dawna cię nie widziałem?
 — Zmuszony byłem w podróż wjechać.
 — Po jaką nową sukcesyę?
 — Nie, w sprawach familijnych. Cóż ci mam kazać podać?
 — Kieliszek absyntu.
 Irlandczyk kazał podać dwa kieliszki.
 — A jakże robota?
 — Robota? — powtórzył introligator; — obszedłem wszystkie warsztaty, nigdzie nic znaleźć nie mogę.
 — Masz jaką wiadomość o swojej żonie?
 — Tam, do pioruna! Myślisz więc, że ja się zajmuję po-