Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1056

 — Najchętniej zadość uczynię twemu żądaniu, jeżeli to będzie w mej mocy — odparł irlandczyk. — Powiesz mi, o co chodzi, wszakże przedtem wypić nam coś wypada.
 Przyniesiono trzy kieliszki absyntu.
 — Jakże... znalazłeś robotę? — pytał Paweł introligatora.
 — Chodziłem... starałem się...
 — I cóż?
 — Nigdzie nic znaleźć nie mogę... Odprawiają mnie, śpiewając jedną piosenkę.
 — To źle... ponieważ chciałem ci o czemś przypomnieć.
 — O czem takiem?
 — O dwustu frankach... ty wiesz? Trafia mi się zajęcie, a dla uniknienia podobnego skandalu, jaki mnie spotkał u Verrièra, musiałem podawać zaliczki mym wierzycielom, aby choć przez czas jakiś cicho siedzieli. Pojmujesz więc dobrze.
 — Jakto... — wyjąknął zmieszany Loiseau — potrzeba ci więc tych dwustu franków teraz, odrazu?
 — Na raz, w całości, niekoniecznie... Radbym je wszakże odebrać w jak najkrótszym czasie. Sprzedałeś swe całe umeblowanie, musiało ci więc coś pozostać z tych pieniędzy... Znasz przecież stare przysłowie: „Zbogaca się, kto płaci swe długi.“
 — To dobrze... — mruknął z gniewem introligator; — będę się starał wypłacić ci twoją należność, mógłbyś był jednak zaczekać z upomnieniem, dopóki nie znajdę roboty.
 — Czyż moja wina, że zaskoczyło mnie tak kłopotliwe położenie? Weź na rozwagę... Czyliż masz się o co gniewać?
 — Jakto... myślicie się więc różnić o taką drobnostkę? — wtrącił Will Scott.
 — Ja się nie gniewam... bynajmniej... — rzekł Loiseau, powstając. — Mimo jednakże, iż oddam ci te dwieście franków, to cię nie ocali. Dobrze, iż wiem teraz, co mam sądzić o tobie. Pójdę do hotelu i przyniosę ci twoje pieniądze.
 — Oddasz mi je jutro... Na co masz chodzić po nie natychmiast? — ozwał się Béraud.