Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1108

 — A! to pan... — rzekł lekarz, poznawszy go odrazu. — Twoja obecność przekonywa mnie, żeś widział się ze swą kuzynką, oraz żeś otrzymał jej zezwolenie. Natychmiast podpiszę dla niej uwolnienie ze szpitala, sądzę albowiem, iż bezzwłocznie będziesz ją chciał zabrać.
 — Tak... radbym, panie doktorze, gdyby można...
 — Czemu nie? Lecz masz pan powóz?
 — Mam fiakr nader obszerny, wygodny, i ubranie dla niej.
 — Weź pan to ubranie i pójdź za mną. Oddasz je infirmerce, poczem zaczekasz na mnie w mym gabinecie.
 W pół godziny później Wiktoryna w ubraniu, prowadzona przez dozorczynię, ukazała się we drzwiach gabinetu.
 Na widok Pawła uczuła dziwny ból w sercu, potok łez spłynął po jej twarzy.
 — Dlaczego płaczesz? — wyszepnął tkliwie, biorąc jej rękę. — Nasze wspólne szczęście rozpocznie się teraz.
 I zwolna, bardzo ostrożnie, z uwagi, iż bym mocno jeszcze osłabioną, zaprowadził ją do powozu, który miał ich zawieźć do Saint-Maur.
 Wiliam Scott, a raczej ów mniemany burgundczyk, oczekiwał na nich przed domkiem.
 — Racz pani objąć w posiadanie swój mały raj ziemski — rzekł do Wiktoryny. — Wszystko jest już przygotowanem na twoje przyjęcie. Możemy zasiąść do stołu!...
 Paweł przedstawił irlandczyka, jako najlepszego swego przyjaciela i Wiktoryna podała mu rękę.
 Czuła się szczęśliwą, widząc się na wsi, pośród pełnego światła, zieloności i kwiatów.
 Po śniadaniu wyszli we troje nad brzeg Marny, gdzie zasiadłszy pod wielkiemi drzewami, rozmawiali o wielu przedmiotach, z wyjątkiem tych, jakie wszystkim trojgu głównie myśl zajmowały.
 Dzień zeszedł prawie wesoło.