Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1114

 Joanna szła przyśpieszonym krokiem, o ile jej pozwoliło silne osłabienie, a wstąpiwszy do piekarni, kupiła dwa funty chleba i dobiegła nareszcie do domu, szybko się posuwając po schodach.
 W miarę, jak wchodziła, myśl, iż przynosi dla córki pożywienie, dodawała jej siły.
 — Lino!... dziecię me drogie... — wołała, wbiegając do pokoju, nie zamknąwszy drzwi nawet za sobą; — przynoszę ci pożywienie... Obudź się, obudź, lube kochanie.
 I ułamawszy kawałek chleba, przybiegła z nim do łóżka dziecięcia.
 Lina blada, z zamkniętemi oczyma, nie poruszała się wcale.
 — Dziecię ukochane... przebudź się, przebudź!... — wołała matka i pochyliwszy się ku córce, złożyła na jej czole pocałunek.
 Nagle cofnęła się, jak skamieniała.
 Zlodowaciałe czoło dziecka zmroziło jej wargi. Wróciwszy do łóżka, pochwyciła Linę w objęcia.
 Dziewczę oczów nie otwierało. Bezwładna główka jego chwiała się z jednej strony na drugą na matki ramieniu.
 Joanna jęknęła rozpaczliwie. Drobne ciałko dziecięcia, z rąk jej się wysunąwszy, na łóżko upadło, podczas gdy nieszczęśliwa matka padła zarówno bez zmysłów na środek pokoju.
 Jednocześnie jakiś mężczyzna ukazał się w otwartych drzwiach stancyjki.
 Był czarno ubranym, z ponsową wstążeczką przy butonierce. Spostrzegłszy leżącą bez przytomności Joannę, pochylił się ku niej, kładąc rękę na sercu nieszczęśliwej.
 — Żyje — wyszepnął po upływie sekundy. — To tylko proste omdlenie.
 Podniósłszy się, podszedł do łóżka i dotknął swemi rękoma rąk Liny.