Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1123

mogę. Mówiłeś mi, że twoja żona nie cierpiała Pawła Béraud, prawda?
 — Nie mów mi o mojej żonie!... — przerwał introligator, uderzając z gniewem nogą o podłogę.
 — A jednak trzeba, ażebym ci o niej mówił...
 — Z jej to przyczyny znajduję obecnie w takiem położenia — mówił pijak z akcentem nienawiści. — Gdyby nie wstrętne te sceny, jakie mi o byle co wyprawiała, nie byłbym sobie obrzydził domu i nie byłbym opuścił warsztatu, a tym sposobem nie pozostał jak teraz na bruku bez roboty, bez chleba!
 — Miała być może powody, pragnąc obrzydzić ci dom...
 — Jakie powody... jakie powody?
 — A być może, twój kuzyn Béraud miał także swoje, zachęcając cię do zaślubienia Wiktoryny, co go zbliżyło ku niej. Zdaje mi się, iż oni oboje doskonale się rozumieli i wspólnie działali dla sprowadzenia separacyi pomiędzy nią a tobą, ta bowiem separacya pozwalała im urzeczywistnić niektóre zamiary...
 Loiseau spojrzał groźnie na mówiącego.
 — Co chcesz przez to rozumieć? — zapytał.
 — Hi... rzecz najprostszą w świecie, iż w chwili obecnej twa żona wraz z twoim kuzynem, być może, znajdują się razem...
 — Mów jasno! — wrzasnął introligator przerywanym głosom. — Co chcesz powiedzieć o mojej żonie? Prowadziła ona zemną kłótnie i sprzeczki, prawda, alem ja temu byt winien. Chciała mną rządzić, zawojować mnie, to prawda, była to jednak uczciwa kobieta, którą gdym opuścił, zabrano do szpitala. To wszystko jest winą z mej strony... Tak... moją własną winą, nie czyją.
 Pod wpływem absyntu myśli w mózgu introligatora mięszać się widocznie zaczęły.
 — Ha! ha! — zaśmiał się irlandczyk, wzruszając ramionami. — Śmiesznym jesteś zaprawdę, przypisując sobie winę i szpi-