Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1125

 — Mam.
 — Przy sobie?
 — Tak... noszę go zawsze przez nawyknienie, od czasu moich podróży.
 — Dobrze więc... Daj mi swój rewolwer, a będziesz widział, co zrobię. Ha! ona mnie więc porzuciła, ta nędznica, a z tamtym żyje... To nadto!... Muszę ich schwytać na gorącym uczynku...
 — A wtedy? — pytał irlandczyk.
 — Wtedy... zabiję ich razem oboje... słyszałeś? Mam wszelkie prawo ku temu... Sądy mnie uniewinnią, jestem tego pewny...
 Od kilku chwil Loiseau w uniesieniu głos podniósł, wskutek czego poczęto na nich obu zwracać uwagę w piwiarni.
 Scott spostrzegł to.
 — Uspokój się... — rzekł zcicha. — Na co wtajemniczać obcych ludzi w domowe swe sprawy? Skończ swój kieliszek absyntu i umykajmy. Zaprowadzę cię tam, dokąd chcesz iść...
 Loiseau jednym tchem wypróżniwszy kieliszek, podniósł się, a rzuciwszy na stół pieniądze, wyszedł z irlandczykiem.
 — Gdzie idziemy? — zapytał, skoro znaleźli się na ulicy.
 — Na stacyę winceńskiej drogi żelaznej. Lecz ty nie zajdziesz... nogi drżą pod tobą...
 — To z gniewu, ze wzburzenia...
 — Wsiądźmy do fiakra... Oto właśnie jest jeden.
 Tu pomocnik Arnolda Desvignes wskazał powóz, kierowany przez angielskiego woźnicę, który oczekiwał już przy trotuarze.
 Wsiadłszy weń wraz z Eugeniuszem Loiseau, zawołał:
 — Bastylia... droga żelazna!
 Fiakr ruszył z miejsca.
 Introligator, rzuciwszy się w głąb powozu, wymawiał zdania przerywane, gestykulując jak człowiek obłąkany.
 — Dlaczego sobie zaprzątasz tem mózg daremnie? — rzekł Scott. — Potrzeba ci teraz zimnej krwi, rozwagi...