Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1148

thier — odrzekł ów głos — iż jakiś pan oczekuje na dole, pragnąc widzieć się z nimi.
 — Z pewnością to ów przyjaciel Agostiniego... — rzekła Melania, wyskakując z łóżka. — Ubiorę się prędko... Przyjmij go w pierwszym pokoju.
 I rozpoczęła swą toaletę, podczas gdy Fryderyk, drzwi otworzywszy, polecił wprowadzić owego porannego gościa.
 Melania, przywdziawszy peniuar i ułożywszy naprędce włosy, wyszła wraz ze swym kochankiem do przyległego pokoju.
 Zastali tam mężczyznę, około lat czterdziestu mieć mogącego, bruneta, w niebieskich okularach.
 — Raczcie mi państwo wybaczyć, iż was niepokoję tak rano — rzekł grzecznie się kłaniając. — Jestem znajomym, a nawet przyjacielem Agostiniego, mego współziomka. Moje tu przybycie ma na celu ułatwienie wam poszukiwań wicehrabiego de Neryey.
 — Zatem pan wiedziałeś, że wczoraj przyjechaliśmy? — zapytała Melania.
 — Tak, pani.
 — Któż pana powiadomił, że mieszkamy w hotelu Włoskim?
 — Niech to panią nie zadziwia... Wiem o wszystkiem, co się dzieje w Nicei.
 — E... to jakaś niebezpieczna osobistość... — pomyślał Fryderyk.
 — Zatem pan Jerzy de Nervey jest w Nicei? — badała dalej.
 — Nie ma go, pani.
 Oboje obecni wydali okrzyk zdumienia.
 — Był tu jeszcze wczoraj — mówił ów mężczyzna w okularach — wyjechał wieczorem.
 — Gdzie... dokąd?
 — Gdzie teraz przebywa, nie wiem tego.