Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1174

 Nagle, zdało ma się, jakoby ów krzak zadrżał; jednocześnie posłyszał lekki szmer liści.
 Wymierzył strzelbę, powtarzając:
 — Kto tu jest? Odpowiedz, bo strzelę!
 Zaledwie wymówił te słowa, rozległ się wystrzał od strony krzaka i irlandczyk, nie zdoławszy nacisnąć kurka dubeltówki, padł jak piorunem rażony.
 Jednocześnie z po za krzewów ukazał się mężczyzna z rewolwerem w ręku, a przyskoczywszy do poległego, pochylił się nad nim i rozpiąwszy mu spiętą na mosiężne guziki żakietkę, położył rękę na sercu zmarłego.
 Serce to bić przestało.
 Kula, przeszywszy czaszkę, sprowadziła śmierć natychmiastową.
 — Nie ma się czego obawiać... — wyszepnął Arnold Desvignes, którego w owym mordercy poznali zapewne czytelnicy.
 Pochwyciwszy dubeltówkę strażnika, wystrzelił z niej nabój obok bezwładnie leżącego ciała.
 Po dopełnieniu tej przezorności, Desvignes przebiegłszy park z pośpiechem, wszedł do zamku, z którego nikt go wychodzącym nie widział.
 W chwili, gdy powróciwszy, miał się położyć na łóżko, okna w pałacu otwierać zaczęto. Przyśpieszone kroki dały się słyszeć na schodach i ktoś zapukał do drzwi.
 — Kto tam? — zapytał Desvignes.
 — Ja... Verrière — odrzekł głos bankiera.
 — Wejdź! — zawołał Arnold, wyskakując z łóżka i śpiesznie szlafrok wdziewając. — Co się stało? — dodał, spostrzegłszy Verrièra z zapaloną świecą w ręku.
 — Nie spałem i tyś mnie właśnie tylko co przebudził.
 — Dwa wystrzały zabrzmiały od strony parku.
 — A! to Blancheton walczy bezwątpienia z leśnymi złodziejami.
 — Tak jest... napewno! Posłałem służących do Forestiera. Trzeba nam iść, zobaczyć co się stało.