Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1210

 — Czego życzysz sobie, siostro? — taż zapytała.
 — Czy zamieszkuje w tym tu hotelu osobistość nazwiskiem Arnold Desvignes? — pytała zakonnica.
 — Tak, zamieszkiwał tu podróżny tego nazwiska.
 — Zamieszkiwał... a więc go nie ma — zawołała z trwogą siostra Marya.
 — Nie ma go, siostro. Pan Desvignes wróciwszy do zdrowia po ciężkiej chorobie jaką tu przebył, wyjechał od pięciu dni.
 — Wyjechał?... wyjechał lecz gdzie?
 — Do Anglii.
 — Ach! jakaż straszna przeciwność... a raczej nieszczęście — szepnęła z rozpaczą zakonnica. — Zdaje się, iż Bóg nas opuszcza!
 — Zatem pragnęłaś siostro w jakimś ważnym celu zobaczyć się z panem Desvignes?
 — Ach! w ważniejszym niż pani możesz sądzić. Wystarczyłaby mi jedna chwila widzenia się z nim dla powstrzymania strasznego niebezpieczeństwa, jakie zagraża ukochanej przezemnie osobie! Przybyłam tu z Paryża dlatego umyślnie pełna nadziei, a teraz widzę się być rozbrojoną, bezsilną! Ach! czy pani nie wiesz przynajmniej, do którego z miast Anglii wyjechał pan Desvignes?
 — Nie wiem tego.
 — A więc nie mam nawet sposobu przesłania mu depeszy... Żadnego środka ratunku... Żadnej nadziei!.. Och Boże... Boże! jakże straszliwie doświadczasz to biedne dziecię!
 I mimo zwykłej siły i odwagi, zakonnica wybuchnęła łkaniem.
 — Odwagi siostro... odwagi! — rzekła zarządzająca hotelem. — Bóg może ci zesłać niespodziewaną pomoc.
 — Odwagi... o! tak... masz pani słuszność, potrzeba mi jej wiele... a na nieszczęście nie posiadam jej już — odparła