Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1224

 — Trzeba nam będzie zaczekać parę godzin — mówiła zakonnica, zwracając się do oczekującego na nią w powozie Vandame’a. — Misticot nie opóźni się wiele. Pojedziemy do Malnoue w godzinach, w których moj wuj wraz z tym nędznikiem w biurze się znajdują i naradzimy się z Anielą co czynić.
 — Przewódź mną siostro... — rzekł Vandame — nie mam innej woli nad twoją.
 — A więc pozostań w powozie, ja wstąpię do pałacu na bulwarze Haussmana, zapytać odźwiernego, co słychać w Malnoue.
 I pobiegła szybko ku pałacowi.
 Na głos dzwonka, odźwierny pośpieszył otworzyć, okazując zdziwienie na widok zakonnicy.
 — Ty tu... siostro Maryo? — zawołał.
 — Przybywam właśnie z podróży.
 — I nie byłaś w Malnoue?
 — Śpieszyłam, ażeby przybyć przed zaślubinami mojej kuzynki.
 — Przed zaślubinami... Lecz siostro, przybywasz właśnie w chwili obrzędu... Widzę, iż cię to zdumiewa... Nic zatem nie wiesz co się tu działo?
 — Wiem, iż małżeństwo miało nastąpić pojutrze.
 — Ależ bynajmniej! Przyśpieszonem ono zostało.
 — Przyśpieszonem? — powtórzyła zakonnica, bledniejąc.
 — Dziś rano, właśnie w tej chwili, panna Aniela zaślubia pana Desvignes.
 — Boże... mój Boże! — Zwołała siostra Marya z przerażeniem. I wybiegła na ulicę, pozostawiając w osłupieniu odźwiernego.
 Przybiegłszy do oczekującego na nią w powozie Vandame’a:
 — Jedźmy... jedźmy! co żywo... — wołała, wsiadając.
 — Lecz dokąd? — pytał porucznik.