Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/144

 — Trzeba ażebyś przygotował kilka metrów sznura cienkiego ale silnego i dużą, mocną, jedwabną chustkę fularową. Wszystko to ma się znajdować w siedzeniu powozu.
 — Kupiemy to — rzekł Scott. — Cóż dalej?
 — Już wszystko. — Przyrzekłem wam dwadzieścia tysięcy franków — mówił były sekretarz Mortimera — połowę przed dokonaniem czynu, a drugą połowę później. Chcecież ażebym dał wam teraz dziesięć tysięcy franków?
 Dwaj Irlandczycy spojrzeli na siebie wzajem i potrząsnęli przecząco głowami.
 — Jakto... nie chcecie? — zapytał Arnold zdziwiony.
 — Nie odmawiamy... lecz później...
 — Dlaczego?
 — Ponieważ ufamy ci najzupełniej i wolimy wszystko wziąść razem. Zresztą te pieniądze w kieszeniach przeszkadzałyby nam jutro w działaniu.
 — Dobrze, jeśli nie dziś, to odbierzecie je jutro.
 — Który z was ma mój medalik?
 — Ja — odparł Trilby — ponieważ ja twój list odebrałem.
 — Zwróć mi go.
 — Oto jest.
 Schowawszy go Arnold w kieszonkę od kamizelki, zwrócił się do Scotta.
 — Czy znasz Parc-Saint-Maur? — zapytał.
 — Czy go znam?... to pytanie! Chodziłem tam kilkanaście razy w odwiedziny do pewnego żokeja, mego współziomka. Trafiłbym z zamkniętymi oczyma. Do Parc-Saint-Maur zatem powozem jechać nam trzeba?
 — Tak.
 — Doskonale!
 — Nikogo pytać o drogę nie potrzebuję. Wprost tam pojadę.
 — A znasz Aleje de l’Echo?
 — Jak najlepiej! — Poczyna się ona od stacyi drogi Żelaznej i biegnie po nad brzegiem Marny.