Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/147

XXVII.

 Posłyszawszy wyrazy Misticot’a, mniemany ów strażnik miejski zatulony w kapotę i kaptur wzniesiony nad czapką, drgnął, usiłując sobie przypomnieć zkąd zna ów głos mówiącego.
 Rozmowa pomiędzy dwoma podróżnemi ciągnęła się dalej.
 — Kogóż zaślubiasz? — pytał Misticot.
 — Moją kuzynkę.
 — Którą?
 — Wiktorynę Béraud... kwiaciarkę.
 — Wiktoryna jest ładną... w rzeczy samej.
 — Ba! — wiem że jest ładną... a obok tego oszczędną i zabiegliwą. — Ma małe gospodarstwo pięknie urządzone, obok czego i nieco pieniędzy. — Ja wnoszę tyleż co ona, i jestem również pracowitym. W takich warunkach mogę być pewien, iż nie zaznamy niedostatku.
 — Kiedyż ślub nastąpi?
 — Radbym jak najrychlej... Pierwszą zapowiedź już wygłoszono, zatem w ciągu dwóch tygodni będę żonatym. Wesele hucznem będzie, przed merem, i w kościele. Nie przed zastępcą, ale przed samym merem, w jego własnej osobie. Ślub da nam sam proboszcz... Będzie to szyk! — Mam nadzieję, iż w mojem weselu przyjmie udział cała rodzina.
 — Cała rodzina... powtórzył Misticot, kręcąc głową z niedowierzaniem.
 — Dla czego nie?
 — Jakto... i bankier?
 — Ma się rozumieć... i pan Verrière, mój wuj. Zapewniam cię że przybędzie... Liczę nań na pewno.
 Na wymienione nazwisko bankiera Verrière, Arnold drgnął powtórnie, i począł słuchać z natężoną uwagą.
 — Możesz rachować na jego przybycie, zaczął Misticot, lecz ileż razy rachunek na gościa zawodzi. — Jesteś zacnym