Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/154

wego papieru, z których większa część nosiła signum statków parowych i dróg żelaznych różnych krajów.
 Arnold wzdrygnął się pomimowolnie.
 — Byłżeby to on? — rzekł zcicha.
 I zapuścił aż po oczy swój kaptur, ażeby okryć cieniem wyższą część twarzy.
 Fiakr zbliżał się, pędząc szybko i obrzucając błotem przechodniów.
 Przybywszy przed Hotel Indyjski, zatrzymał się nagle.
 Czatujący nikczemnik uczuł, jak gdyby na chwilę serce w nim bić przestało.
 Otwarto bramę hotelu.
 Mężczyzna w podeszłym wieku, trzymający w ręku małą podróżną walizkę, wysiadł z fiakra i skoczywszy rześko na chodnik, wszedł do hotelu, z którego dwóch służących wybiegło na jego spotkanie.
 Edmund Béraud, znany czytelnikom w Kalkucie, podczas jego bytności u Mortimera, szedł wprost do biura hotelu, mówiąc posługującym:
 — Poznoście moje pakunki powiedzcie woźnicy, aby zaczekał. Zresztą, wynająłem go na godziny.
 Wykonano bezzwłocznie zlecenia podróżnego i oba skórzane kuferki zniesiono z wierzchołka fiakra, ustawiwszy je w hotelowym przysionku.
 Były kupiec dyamentów wszedł do biura hotelu, gdzie kobieta, pełniąca obowiązki sekretarki, pozdrowiła go skinieniem głowy.
 — Odebrałaś pani zapewne w dniu wczorajszym mój telegram? — zapytał Béraut — telegram, wysłany z Marsylii?
 — A!... zatem mam honor mówić z panem Edmundem Béraut?
 — Tak... ja nim jestem.
 — Apartament, zatrzymany dla pana, jest gotów.
 — Każ pani służbie tam mnie zaprowadzić.