Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/168

uszy kołnierz swego długiego granatowego surduta z mosiężnemi guzikami i spuścił po oczy kapelusz.
 Dwaj mężczyźni wysiedli z powozu.
 Obaj zdawali się być w podeszłym już wieku. Mieli siwiejące włosy i faworyty.
 Ich czarna barwa ubrania, białe krawaty i twarze, starannie wygolone, prócz faworytów, nadawały im pozór obrońców sądowych lub urzędników7 trybunału.
 Obadwa weszli do hotelu.
 Idący naprzód otworzył drzwi biura.
 Zarządzająca, posłyszawszy turkot zatrzymującego się powozu i widząc wchodzących dwóch mężczyzn w tak starannem ubraniu, była przekonaną, iż są to jacyś zamożni podróżni. Podniósłszy się przeto, postąpiła ku nim, mówiąc uprzejmie:
 — Jeżeli panowie przybywacie w celu zamieszkania w naszym hotelu, żałuję mocno, że oświadczyć jestem zmuszoną, iż wszystkie numera są u nas zajęte... Nie ma wolnego pokoju.
 — Nie chodzi tu nam o apartament... — rzekł ten, który wszedł pierwszy.
 — Cóż sobie zatem panowie życzycie?
 — Przybywamy do pani o udzielenie objaśnienia...
 — W czem takiem?
 — Względem pewnego podróżnego, który zamieszkał w waszym hotelu.
 — Jednego z naszych gości? — powtórzyła kobieta z zaniepokojeniem.
 — Tak, pani.
 — Lecz jakiem prawem... zkąd i dlaczego pan chcesz pytać mnie o to?...
 Nieznajomy, w miejsce odpowiedzi, odpiął zwierzchnie okrycie, pod którem zarządzająca ujrzała trójkolorową szarfę, owiniętą w około munduru.
 — Jestem komisarzem do spraw sądowych — odpowie-