Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/217

 — Wierzę temu... ponieważ i ja zwykle o dziewiątej śpię jeszcze w najlepsze... Dziś jednak o rzecz nader ważną nam chodzi.
 Tu panna Leona, wysunąwszy fotel, usiadła w pobliżu bankiera.
 — Odebrałeś list od La Fougèra? — pytała.
 — Odebrałem... i właśnie miałem mu nań odpisać, gdyś weszła.
 — I naturalnie, posyłasz mu w nim to, o co cię prosił...
 — Co... co? — powtórzył Verrière.
 Leona ponowiła wyrzeczone poprzednio zdanie.
 — Nigdy! — zawołał Verrière, rzuciwszy się na fotelu. — Czy i ty masz mnie za głupca, równego jemu? Rozetnijmy tę kwestyę w dwóch słowach.
 — W jaki sposób?
 — W sposób bardzo prosty. Jestem głupcem, czy nim nie jestem? Ten twój La Fougère jest klownem... nic więcej! Dzięki twojemu naleganiu, utopiłem w owej obmierzłej teatralnej budzie trzysta tysięcy franków!... Nie spodziewaj się, ażebym dać miał coś teraz. Ludzka głupota ma również swoje granice. Areszt mu na tę sumę położę.
 — Ależ to zgubi La Fougèra... o bankructwo go przyprawi!...
 — Co mnie to obchodzi? Mamże sam ginąć dla jego ocalenia?
 — La Fougère jest twoim krewnym...
 — Dziękuję za pokrewieństwo, kosztujące trzysta tysięcy franków. Nie warte ono tyle...
 — Lecz w takim razie ja znajdę się bez miejsca... ja, która miałam tu tak korzystne zobowiązanie.
 — Zapewne... szczególniej, gdy grałaś rolę z dwudziestu wierszy złożoną, w której wiersz każdy kosztował mnie piętnaście tysięcy franków!...
 — Ta jednak nowa sztuka realistyczna jest zachwycającą... Będzie ona miała wielkie powodzenie... przyniesie nam