Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/257

 Desvignes nie widział twarzy Eugeniusza Loiseau, odwróconego plecami, nie mógł go więc poznać i teraz.
 — Co państwo podać rozkażą dla zaostrzenia apetytu? — pytał gospodarz. Maderę, Wermut, absynt lub gorzką Picon? Jest do wyboru.
 — Ja proszę o absynt.... — rzekł Loiseau.
 — O nie... nie! — zawołała żywo Wiktoryna. — Za zbyt lubisz ów absynt... który jest, jak mówią, trucizną... Stajesz się złym i gwałtownym, gdy go wypijesz. Pamiętaj, iż mi przyrzekłeś, że go do ust nie weźmiesz od chwili, gdy nasze zapowiedzi wygłoszonemi zostaną. Otóż zapowiedzi już wygłoszono... Człowiek honoru dotrzymuje danego słowa.
 — No dobrze... dobrze! Nie gniewaj się już... nie gniewaj! Przyrzekłem... dotrzymam. Precz z absyntem! Niepotrzeba go wcale!... Daj mi pan kieliszek madery.
 — A pani?
 — I dla mnie także madery.
 — Zatem trzy madery! — zawołał gospodarz na służącego.
 — Trzy madery... dobrze, panie!
 W oka mgnieniu przyniesiono kieliszki, napełnione winem.
 Gospodarz usiadł naprzeciw swych gości i trącił się z nimi.
 — Będziecie więc państwo potrzebowali salonu? — zapytał.
 — Tak.
 — Na który dzień?
 — Na sobotę.
 — Na ile osób uczta?
 — Zaraz panu to powiem... — odparł Loiseau — mam w kieszeni listę zaproszonych.
 Tu wydobył papier, rozłożywszy go przed sobą.
 — Rachuj na palcach, Wiktoryno... — rzekł do kwiaciarki — ja będę wymieniał nazwiska.