Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/259

 — No... to trzy osoby więcej.
 — Ogółem ile? — pytał restaurator.
 — Trzydzieści osób.
 — Śniadanie ma być, czy obiad?
 — Jedno i drugie.
 — Chceszże pan. ażeby to było świetnie przygotowanem... wspaniale, co się nazywa?
 — Ma się rozumieć. Raz wżyciu się tylko żenimy... tego przynajmniej się spodziewamy... Zresztą nie każdy mieć może bankierów, wicehrabiów i oficerów na swych zaślubinach...
 — Czy mam wymienić szczegółowo dania, z jakich uczta składać się będzie?
 — To niepotrzebne. Żądam jedynie, aby to wszystko było smakowicie, wykwintnie, a obok tego i okazale przygotowanem.
 — A zarazem nie w wygórowanej cenie... — ozwała się Wiktoryna, mając, jako kobieta, oszczędność na względzie.
 — Bądź pani spokojną... Jestem znanym z wystawnego urządzania uczt weselnych za niezbyt drogie pieniądze. Będzie butelka wina zwyczajnego przy każdem nakryciu dla gościa, butelka starego na trzy osoby, butelka Medoc’u dla czterech osób i po jednej butelce szampana dla pięciu.
 — To dostateczne... — rzekła kwiaciarka.
 — Prócz tego jednak żądamy dodatkowych dań, gdyby ich było potrzeba — dodał Loiseau.
 — Lecz to kosztować będzie...
 — A ile?
 — Po dziesięć franków od osoby za obie uczty, tak za obiad, jak i śniadanie.
 — Lecz będzie z szykiem?
 — Wszystko jaknajstaranniej przygotujemy; zgódź się pan na dwanaście, a będzie jeszcze wystawniej.
 — No, niech będzie po dwanaście franków od osoby... — zawołał uradowany Loiseau. — Chcę olśnić bankiera i wicehrabiego... O bankiera przedewszystkiem mi chodzi!...