Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/269

zny, a obok niej mała postać z inteligentną fizyonomią Misticota.
 — Nie zamykajcież nam drzwi przed nosem, pozwólcie wejść, ojcze Loriot — rzekł, śmiejąc się, nowoprzybyły.
 — A! Eugeniusz Loiseau i Misticot! — zawołał stary woźnica. — Jak się macie, moje dzieci! A cóż ty, chłopcze, porabiasz? — pytał — przeniósłżeś się do naszego okręgu?
 — Nie, przybywam, ojcze, do ciebie umyślnie — rzekł narzeczony Wiktoryny, wchodząc w dziedziniec wraz ze swym małym towarzyszem.
 — Może chcesz fiakr wynająć?
 — Niejeden, lecz kilka...
 — Zawiodłeś się...
 — Dlaczego?
 — Przybywasz zapóźno... Wszyscy moi woźnice już odjechali.
 — Mniejsza o to... Nie na dziś potrzebuję powozów.
 — A na kiedy?
 — Na sobotę.
 — Miałżebyś się żenić?
 — Tak... właśnie...
 — A z kim?
 — No... zgadnij, papo Loriot...
 — Na co mam męczyć starą mą głowę... Powiedz mi nazwisko tej nieszczęśliwej.
 — Nieszczęśliwej? Ja chyba nieszczęśliwy... — zawołał, śmiejąc się, Loiseau.
 — No... mów, naprawdę myślisz się żenić?
 — Słowo honoru!
 — Dziwi mnie to bardzo... W tak młodym wieku zaciągasz się do owego smutnego bractwa...
 — Cóż chcesz, mój ojcze, jestem zakochany...
 — Po uszy! — dodał Misticot.
 — Dziwi mnie to... dziwi... — powtarzał stary, kręcąc