Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/274

 — Nie... nie potrzeba... zostaw go w uprzęży. Pojadę zaraz tym powozem do prefektury dla uzyskania numeru. Chodź, uregulujemy rachunek.
 Wszyscy trzej wraz z Misticotem weszli do mieszkania Loriota, który natychmiast posłał służącą do piwnicy po butelkę wina.
 — Nie mam wiele czasu, panie Loriot — rzekł Scott — potrzebuję jechać na stacyę drogi żelaznej Poitiers, gdzie będę oczekiwał na mojego pana.
 — Nasze rachunki wkrótce ukończymy — rzekł Loriot, otwierając szufladę. — Loiseau, mój chłopcze, nalej wino w kieliszki.
 Loiseau wypełniał polecenie, podczas gdy właściciel mieszkania położył na stole przed irlandczykiem banknot tysiącfrankowy, papier, kałamarz i pióro.
 — Oto zapłata... — rzekł — i wszystko, czego potrzeba do pisania. Nakreśl pokwitowanie.
 Scott ani myślał w rękach nabywcy zostawiać własnoręcznego podpisu.
 — Ha! ha! — roześmiał się głośno — chcąc nakreślić pokwitowanie, umieć pisać przedewszystkiem potrzeba, a moi rodzice zapomnieli posyłać mnie do szkoły...
 — Do czarta!
 — Lecz czyż to pokwitowanie jest koniecznie potrzebne? — mówił Scott dalej; — wszak jest świadek, mogący w razie potrzeby potwierdzić, żem odebrał pieniądze. Drugi raz o nie z pewnością upominać się nie będę.
 — No... no... masz słuszność — rzekł Loriot — pijmy teraz.
 Wszyscy czterej trącili się kieliszkami; stare wino ojca Loriot było doskonałem.
 Irlandczyk jednym haustem wypróżnił kieliszek, poczem, uścisnąwszy rękę starego woźnicy:
 — Do widzenia, panowie... — rzekł i wyszedł.
 — Dziwna, doprawdy, jak on jest podobnym do klowna