Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/281

 — Jakto?
 — Niepotrzeba zresztą i czytać artykułu, aby odgadnąć, iż panowie przybywacie tu do nas w celu wyprowadzenia śledztwa o złoczyńcy, który onegdaj zamieszkał w naszym hotelu.
 Naczelnik policyi wraz z sędzią zamienili spojrzenia, w jakich malowało się głębokie osłupienie.
 — Pan jesteś właścicielem hotelu? — zapytał sędzia.
 — Tak, panie.
 — I rzeczywiście przyaresztowanie miało onegaj miejsce w tym domu?
 — Najniezawodniej.
 — W pańskiej obecności?
 — Nie, panie. Dnia tego byłem w drodze... Jeździłem do Amiens... Zarządzająca jednak... ot, ta osoba, którą tu panowie widzicie, skorom powrócił, opowiedziała mi o wszystkiem, co zaszło.
 Sędzia śledczy zwrócił się ku młodej kobiecie.
 — Pani byłaś obecną — zapytał, gdy dopełniano aresztowania jednego z przybyłych?
 — Tak, panie... Edmunda Béraud.
 — Któż to był ów Béraud?
 — Cudzoziemiec... podróżny... Przyjechał o godzinie drugiej po południu.
 — Lecz zkąd przyjechał?
 — Nie wiemy.
 — Jakto...pani nie wiesz? — zawołał groźnie naczelnik. — Wszakże przepisy policyjne wyraźnie zastrzegają zapisywanie w meldunkową księgę nazwisk osobistych, rodzaju zatrudnienia i miejscowości, z jakiej przybywa każdy z przyjezdnych.
 — Wiem o tem, panie... — odpowiedziała kobieta. — Chcąc się stosować do reguł, żądałam od tego podróżnego legitymacyjnych papierów; odmówił złożenia mi takowych.
 — Odmówił?
 — Tak, panie... w sposób nader brutalny...
 — Zkąd więc pani znałaś jego nazwisko?