Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/284

 — Kto przybył wtedy z owym komisarzem? — pytał sędzia dalej.
 — Agent.
 — Przyjechali fiakrem?
 — Nie, prywatnym powozem, jaki czekał przed bramę, hotelu i do którego zniesiono pakunki podróżnego przed odjechaniem.
 — A! — zawołał żywo naczelnik policyi — zabrali więc jego bagaże?...
 — Tak panie.
 — A cóż na to wszystko mówił ów Edmund Béraud?
 — Utrzymywał, iż jest ofiarą jakiejś pomyłki i twierdził, iż wzięto go za kogoś innego.
 Podczas powyższej rozmowy pisarz sądowy towarzyszący obu urzędnikom, stenografował zeznania zarządzającej.
 — Wspomnione pakunki Edmunda Béraud — zaczął po chwili naczelnik policyi — nosiły zapewne na sobie znaki dróg żelaznych i okrętów, jakiemi on jechał, a po których można było odgadnąć zkąd przybywa.
 — W rzeczy samej, bardzo licznemi były te znaki.
 — Nieprzypominasz że sobie pani miejscowości, jakie wskazywały?
 — Trzeba zapytać o to naszą służbę, która znosiła bagaże.
 Wezwani obaj lokaje odpowiedzieli, iż niepamiętają wspomnionych szczegółów.
 — Ileż lat mógł mieć ów podróżny? — badał na nowo naczelnik policyi.
 — Około sześćdziesięciu. Włosy miał prawie siwe...
 — Nie wiesz, pani w jakiem kierunku odjechał powóz, w którym go ztąd uwieziono?
 — Słyszałam, jak ów komisarz rozkazał jechać do prefektury.
 — Proszę, podaj mi, pani rysopis owego komisarza i jego agenta.