Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/353

szę więc, pozostaw mnie w spokoju, zaprzestań ścigać swemi urojonemi nadziejami.
 — Nie... nigdy!.., — zawołał Béraud, chwytając rękę młodej kobiety.
 — Jesteś szalonym! — zawołała; — zastanów się, co czynisz?
 — Tak... jestem szalonym... — odrzekł przerywanym głosem; — kocham cię do utraty zmysłów!
 — Ależ to nie jest już szaleństwem... — zawołała — lecz w najwyższym stopniu infamią... nikczemnością! To dla mnie obelga! Milcz!
 — Mogęż nakazać milczenie pożerającej mnie namiętności!
 — Nikczemniku... podły! Jeśli podobna namiętność istnieje, winieneś ją skryć w najtajniejszą głąb swej duszy!
 — Kocham cię... jestem zazdrosnym!
 — Jakiem prawem? O kogo?
 — O tego, który ci nadał swoje nazwisko... którego żoną zostałaś...
 — Gdybym go przywołała i opowiedziała obelgi, jakiemi mnie obrzucasz... zabiłby ciebie... zabił na miejscu!
 — Nie przywołasz go jednak... nie oskarżysz mnie...
 — Nie wierzysz temu?
 — Nie wierzę!
 — Ha; więc zobaczysz... — zawołała Wiktoryna, biegnąc ku grupom przechadzających się w alei.
 — Strzeż się! — zawołał Béraud groźnym głosem. — Jeżeli powiesz choć słowo, ja mówić będę... Oskarżenie za oskarżenie! Eugeniusz dowie się o tem, co przed nim ukrywasz.
 — Byłżebyś do tego stopnia podłym, nikczemnym!
 — Tak... uczynię to... przysięgami Prędzej, czy później ty zwrócisz się ku mnie — mówił dalej — zwrócisz się... jestem tego pewny! Nie będziesz bowiem kochała tego prostaka... pijanicę absyntu... Zaślubiłaś go... stało się, lecz wkrótce uczu-