Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/359

posiada on pieniądze... ale nie zawsze pieniądze wystarczają sercu.
 — Sercu... ja go już nie mam, niestety!
 — Och! ty kłamczyni... — zawołał, rzucając się ku niej z uściskiem.
 — Odejdź... odejdź... — wołała, odsuwając go od siebie. — Ktoś nadejść... zobaczyć nas może...
 — Dobrze... odejdę! — rzekł — lecz wprzód wysłuchać mnie musisz... Kocham cię na śmierć i życie!
 — I nie zdradzisz mnie nigdy? — szepnęła zcicha Melania.
 — Nigdy... przysięgam!
 — Chcę pomówić z tobą więcej w tej sprawie, przyjdź do mnie we wtorek w południe, około jedenastej.
 — Twój adres?
 — Ulica de Monceau, nr. 26.
 — Dobrze... nie chybię ani minuty.
 — Przedewszystkiem jednak proszę, bądź rozważnym... Szczególniej czuwaj nad sobą w obecności Nerveya.
 — Rozumiem... kalifornijska kopalnia złota... Bądź spokojną... nie popełnię żadnego szaleństwa.
 W chwili tej powozy zaczęły się zjeżdżać po zabranie zaproszonych.
 Fryderyk z Melanią wrócili do weselnego grona i wkrótce cały orszak znalazł się w Salonie rodzinnym.
 Obiad odbył się nader wesoło, poczem nastąpiły tańce, trwające do północy.
 Przy odjeździe Vandame, ściskając rękę Anieli, szepnął jej zcicha:
 — W tobie mam tylko nadzieję!...
 — Wierz we mnie i ufaj! — odpowiedziało dziewczę. — Przed odjazdem panna de Verrière, wsiadłszy do powozu, skinęła na Misticota. Chłopiec przybiegł natychmiast.
 — Mój ojcze... — rzekła; — przez dzień cały szukałam sposobności, aby ci przedstawić tego młodego człowieka... Jako