Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/362

akcye, obligacye, wszystko to stanie się naszą własnością. Zapłacę me długi... wszystkie me długi i twoje! Będziemy prowadzili życie, co się zowie!
 — Tak... jeśli tego doczekasz i swojej matki tam nie uprzedzisz!
 — Nini! nie gadaj głupstw!... Wiesz, że mnie to gniewa, irytuje. Zresztą w tem nie ma najmniejszego sensu. Czuję się silnym, jak Herkules. Jestem zbudowanym na stuletniego człowieka... ja wszystkich przeżyję...
 Nowy atak kaszlu, pochwyciwszy Nerveya, wstrząsał nim, jak wicher krzewiną.
 — Rzecz jasna... — odparła Melania — póki będziesz mógł, żyć będziesz; żyj sobie zresztą i dłużej; obecnie inne myśli zaprzątają mi głowę. Potrzebuję czterech tysięcy franków, jeżeli mi ich nie dostarczysz, narobię ci kłopotu, zobaczysz!
 — Nie, nie wierzę temu!
 — Jakto? sądzisz więc, że ja cię kocham dla twej powabnej powierzchowności? Chcesz, abym z tobą jeździła w pięknych, modnych toaletach, a odmawiasz zapłacenia rachunków w magazynie? Pożyczasz dla siebie pieniądze, idąc do klubu grać w karty, pożycz i dla mnie, inaczej, skończone na zawsze pomiędzy nami!...
 — Długi moje dochodzą już do trzechset tysięcy franków...
 — Niechaj dojdą do czterechset... Przynieś mi z tego pięćdziesiąt tysięcy.
 — Mówiłeś przed chwilą o czterech tysiącach? — zawołał z przestrachem wicehrabia.
 — Cztery tysiące na początek, a resztę później... A nie odkładaj tego... nie odwlekaj... Inaczej zastaniesz drzwi przed sobą zamknięte.
 — Lecz cóż ja zrobię, zastanów się!... Lichwiarze już pożyczać mi nie chcą.
 — Ja ci nastręczę kapitalistę.
 — Ha! jeśli znajdziesz takiego...