Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/387

 — Wiem, bo i ja znam również dobrze wartość każdego z tych tu klejnotów.
 — Tak oceniając, zachowałem dla siebie dwadzieścia pięć od sta zysku od każdego.
 — Nader sprawiedliwie.
 — Zgadzasz się pan zatem na moją propozycyę?
 — W zupełności.
 — Kończysz pan szybko interes... to lubię... W jakich papierach życzysz pan sobie otrzymać zapłatę?
 — Jak panu dogodniej... wszystko mi jedno.
 — Gotówką dam zaraz czterysta tysięcy franków. Banknoty te pomieszczą się wygodnie w szkatułce, którą pan z sobą zabierzesz.
 — Dobrze.
 — Podpiszę panu trzy czeki na okaziciela, każdy na milion, do różnych domów bankierskich.
 — Jakież są te domy?
 — Na dom Rotszylda, dom Herlangera i dom Oppenheima. Możesz pan w miejscu odbierania otworzyć sobie bieżący rachunek. Gdybyś pan wracał do Indyj, ofiarowałbym ci czek na dom Mortimera i współki w Kalkucie.
 Na to nazwisko Desvignes drgnął pomimowolnie, szybko jednakże pokrył wzruszenie.
 — Znam dom Mortimera... — odpowiedział — lecz nie powracam do Indyj.
 — Znasz pan osobiście Jana Mortimera?
 — Nie, znam go tylko z opowiadania.
 — Jego siostrzeniec, Lionel Mortimer, prowadzi teraz po nim dom bankierski.
 — Jakto po nim? — powtórzył Arnold — miałżeby ów bankier dobrowolnie odstąpić komuś swe interesu?
 — Zmarł od miesiąca... pan nie wiesz o tem?
 Gdyby morderca Edmunda Béraud mniej czuwał nad sobą, byłby wykrzyknął na ową tyle niespodziewaną wiadomość, powstrzymał się jednak, odpowiadając z przybraną spokojnością: