Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/407

samą siebie. Dłużej do zguby dopomagać ci nie będę... Nic nie dostaniesz!
 — Ostatnie to, matko, twe słowo?
 — Ostatnie! Za mego życia nic nie otrzymasz!
 — Ha! to będę czekał... — zawołał nędznik bezczelnie.
 — Na moją śmierć... nieprawdaż?
 — Skoro mnie zmuszasz ku temu...
 Te słowa nikczemne, wyrzeczone przez syna tyle przez nią kochanego, śmiertelnym ciosem uderzyły w nieszczęśliwą kobietę.
 — Zbrodniarzu! — zawołała gasnącym głosem — ty mnie zabijasz... zabijasz!
 I biedna matka zdawała się w rzeczy samej być bliską śmierci.
 Owładniona gwałtownym nerwowym atakiem, wyprężyła się cała, poczem, wydawszy głębokie westchnienie, omdlała.
 Jerzy wybiegł szybko z pokoju, trzasnąwszy drzwiami.
 — Józefino! — zawołał na nadchodzącą pokojówkę — mama zasłabła, śpiesz do niej.
 Dziewczyna wbiegła do sypialni, podczas gdy de Nervey, wróciwszy do siebie, wdziewał okrycie, kapelusz i rękawiczki.
 Był we wściekłym humorze, a kaszlał zapamiętale.
 — Ha! — wyszepnął po uspokojeniu się kaszlu — żyć mi nie pozwala... nie chce o niczem słyszeć... Dość tego... Tak być dłużej nie może! Rozbiję ten pałac w kawałki, a nie ustąpię!
 I rozpłomieniony gniewem, pojechał na ulicę Monceau, do swojej kochanki.
 Pokojówka wyszła naprzeciw niemu z oznajmieniem:
 — Pani nie ma w domu... wyjechała.
 — Jakto... tak rano?
 — Tak, panie... kazała mi jednak prosić pana, być raczył przybyć w popołudniowych godzinach, pragnie widzieć się z panem w ważnym interesie.
 — Dobrze... przybędę.
 I wicehrabia udał się do klubu na śniadanie.