Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/408

III.

 Około trzeciej Jerzy de Nervey powrócił do Melanii.
 Oczekiwała go radosna, rozpromieniona.
 — No! przynosisz mi dwieście luidorów? — pytała żartobliwie.
 — Daj mi pokój!... nie mam do żartów humoru... — mruknął zagniewany. — Znasz dobrze obecne moje położenie.
 — Cóż twoja matka?
 — Nie drażnij mnie swem zapytaniem!... Wśród nader gwałtownej sceny omal, że nie rzuciła na mnie przekleństwa... Do wściekłości mnie to doprowadza!
 — Uspokój się... uspokój...
 — Zapewne... uspokój się... gdy nie masz grosza w kieszeni...
 — Kto wie, czy dziś wieczorem nie będziesz miał tysięcy?
 — Co?! — zawołał de Nervey, wpatrując się w Melanię, jak gdyby z jej oczu wyczytać pragnął, czy mówi seryo, lub też żartuje.
 — Będziesz je miał... — powtórzyła, śmiejąc się wesoło.
 — Ile?
 — Pięćdziesiąt tysięcy franków.
 — To niepodobna!
 — Nie wierzysz temu... pojmuję. A jednak jest to najczystsza prawda. Bardzo mi wdzięcznym być powinieneś. Potrafiłam zręcznie uwikłać pewnego bogatego lichwiarza. Mam przybyć do niego wraz z tobą dziś, o godzinie siódmej, wieczorem dla podpisania rewersu i odebrania pieniędzy. Jak widzisz, nie zasypiam tej sprawy. A teraz jedzmy do Bulońskiego lasku.
 O siódmej Jerzy z Melanią, wysiadłszy z powozu na rogu Ratuszowej ulicy, udali się na Paon-blanc.
 Agostini pośpieszył im otworzyć.