Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/409

 — Wiedziałem, że państwo się nie spóźnicie... — wyrzekł z uśmiechem. — Raczcie wejść.
 — Pan wicehrabia de Nervey... — rzekła Melania, przedstawiając Jerzego.
 — O! ja znam pana... i znam oddawna... — odparł Agostini. — Spocznijcie państwo, proszę.
 — Przystępujmy do rzeczy... — wołała Melania niecierpliwie. — Jakże... zrobiłeś pan interes?
 — Tak... lecz z wielkim trudem. Pan wicehrabia jest mecno w kredycie zachwianym... Zaledwiem zdołał nakłonić mojego znajomego, ażeby dał pieniądze! Ta sprawa będzie państwa drogo kosztowała.
 — Mniejsza o to... — rzekł Jerzy, z ulgą oddychając, gdyż mimo upewnień swojej kochanki, nie wierzył do ostatniej chwili w pomyślne zakotwienie interesu.
 Agostini, otworzywszy w biurku szufladę, wyjął z niej paczkę banknotów, pozostawionych przez Arnolda, i położył je przed sobą.
 Oboje przybyli śledzili jego poruszenia.
 Jerzy zatapiał wzrok chciwie w jedwabiste papiery francuskiego banku, szkliste jego źrenice ogniem zabłysły, wychudłe palce u rąk konwulsyjnie mu drgały.
 Melania pokraśniała zarówno.
 — Oto pieniądze... — rzekł włoch — wypłacę je państwu, skoro po odczytaniu przezemnie aktu, podpiszecie takowy.
 — Czytaj, kochany panie... czytaj prędko.
 Agostini rozwinął arkusz stemplowanego papieru i czytać począł ze swym narodowym akcentem:
 — Ja, niżej podpisany wicehrabia Jerzy de Nervey, zeznaję, jako pozostaję dłużnym panu Wiliamowi Scott sumę osiemdziesiąt tysięcy franków...
 — Co... co? — zawołał, zrywając się, Jerzy — co pan powiadasz?
 — Mówię, że pan będziesz dłużnym osiemdziesiąt tysięcy franków.