Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/410

 — Osiemdziesią tysięcy za pięćdziesiąt?... i to pan nazywasz, że będzie nas nieco drogo kosztowało? — wykrzyknął de Neryey. — Nie... ja nie podpiszę takiego wekslu... nie!... nigdy w życiu! Do tego stopnia obdzierać się nie pozwolę. Za pięćdziesiąt tysięcy dam sześćdziesiąt, ani jednego sous więcej! Jak pan chcesz.
 — Dobrze, łaskawy panie... — mówił zwolna, spokojnie Agostini; — ja nie przynaglam, możesz pan wziąść, lub nie brać.
 I wziąwszy paczkę banknotów, kładł ją napowrót w szufladkę, zamykając na klucz takową.
 Oblicze Melanii sposępniało.
 Widząc znikające ze stołu banknoty, Jerzy rzucił się na krzesło, pomrukując zcicha:
 — Ależ u czarta... zastanów się pan! Winieneś zrozumieć, że to przechodzi możność... sumienie!...
 — Ja nic rozumieć i nic rozważać nie chcę... — włoch odrzekł. — Nie moje to pieniądze... Jestem pełnomocnikiem, wypełniającym dane sobie polecenia. Zmienić nie mogę ani jętego wyrazu w tej sprawie.
 — Lecz...
 — Po co mamy mówić daremnie, panie wicehrabio... — przedstawiał Agostini. — Tak lub nie... oto do wyboru dwa słowa. Decyduj się pan, a decyduj prędko, ponieważ mam wyjść na oznaczoną godzinę.
 — Czy jest bogatym ów pan Wiliam Scott, o którym po raz pierwszy słyszę? — zapytał Jerzy.
 — Bardzo bogaty.
 — Zechciałżeby on następnie wejść zemną i w inne interesa?
 — Tak sądzę... skoro się nie cofnął przed pierwszym.
 — A więc przyjmuję warunek dla dalszych z nim. stosunków. Czytaj pan, proszę, dalej...
 —...sumę osiemdziesiąt tysięcy franków — czytał głośno Agostini — otrzymaną przezemnie tytułem pożyczki, uważając