Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/416

 — Jak wysoką była ta suma?
 — Pięćdziesiąt jeden milionów.
 — Pięćdziesiąt jeden milionów! — powtórzył prokurator zdumiony.
 — Te miliony miały być zinkasowanemi nazajutrz i kredyt miał być właścicielowi otwartym.
 — Przypuszczasz więc pan, że właścicielem pomienionego majątku był Edmund Béraud, ten, którego porwano?
 — To nie ulega wątpliwości. Najprzód imię i nazwisko jest toż samo, następnie szczegóły, zamieszczone w dzienniku, zgadzają się ściśle co do powierzchowności podróżnego, jakiego właśnie przyjmowałem u siebie i który przybył do Paryża o tej samej godzinie.
 — Zatem rzecz jasna, iż tu zbrodnia spełnioną została — rzekł prokurator. — Mordercy sądzili, iż znajdą ów czek przy Edmundzie Béraud, albo też w jego bagażach, jakie wraz z nim porwali.
 — Rzecz pewna... Nie otrzymałeś pan wskazówek, kto mógł popełnić tę zbrodnię?
 — Dotąd żadnego śladu... Nic... nic odnaleźć nie jesteśmy w stanie! Nie mógłżebyś mi pan jeszcze coś dodać do powyższego ważnego tyle objaśnienia?
 — Nic... oprócz drobnego szczegółu, że Edmund Béraud przyjechał z Indyj, jak mi to powiedział, i miał zamiar osiąść w Paryżu, rodzinnem swem mieście.
 — A nie wiesz pan czasem, czem zamyślał zajmować się w Paryżu?
 — Nie wiem tego.
 — Wydałeś mu pan karnet z czekami na swój bank?
 — Bynajmniej. Nie mogłem tego uczynić aż przy zinkasowaniu, potrzebowałem się przekonać, czy podpis Mortimera nie jest zfałszowanym. Wydałem mu tylko pokwitowanie na odbiór pomienionego czeku.
 — Kiedyż mu pan zgłosić się kazałeś?