Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/425

 Desvignes, obróciwszy się, ujrzał przed sobą bankiera, nie chcąc jednakże okazać, iż go zna, odrzekł:
 — Przed otrzymaniem mojej odpowiedzi, racz mi pan powiedzieć, kto jesteś?
 — Jestem Juliusz Verrière.
 — A! w samą porę więc pan przybywasz...
 — Dlaczego?
 — Ażeby wydać rozkaz do wypłacenia mi...
 — Jakto... odmawiają panu wypłaty?
 — Tak... każąc mi czekać na pański powrót z banku z kapitałami... Otóż powróciłeś pan... płać teraz.
 Verrière bladł i czerwieniał naprzemiany.
 — Na jaką sumę czek został wydany? — pytał zmienionym głosem.
 — Na pięćset tysięcy franków.
 Bankier zachwiał się; usiłując wszelako zwalczyć cios straszny, jaki weń tak nagle uderzył, wyjąknął zcicha:
 — Racz pan pójść ze mną do mego gabinetu...
 Desvignes, odgrywając dalej swą rolę, odrzekł zuchwale:
 — W jakim celu mam iść do pańskiego gabinetu?
 — Chcę panu złożyć niektóre wyjaśnienia...
 — Ależ ja nie życzę sobie słuchać ich wcale!... Potrzebuję nie pańskich wyjaśnień, ale pieniędzy.
 — Proszę, uspokój się pań... będziesz zapłaconym... — rzekł Verrière drżącym głosem. — Wszakże przedtem zechciej pójść ze mną.
 — Ha! skoro pan tego żądasz koniecznie... idę! — odparł były sekretarz Mortimera. I wyszli oba.
 Bankier otworzył drzwi gabinetu, a wpuściwszy przed sobą Arnolda, zamknął następnie takowe.
 Położywszy na stole kapelusz, odwrócił się blady, z zatrwożonem spojrzeniem, drżącemi nerwowo ustami.
 — Panie... — rzekł do swego wierzyciela — pragnę pomówić z tobą otwarcie... Jeżeli będziesz dziś wymagał wypłace-