Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/429

 — Zkąd pan wiesz o tem? — zapytał Desvignes spokojnie.
 — Dowodów wprawdzie na to nie posiadam, cała rodzina jednak tak sądzi.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ opuścił Francyę przed trzydziestu pięciu laty, nie wiedząc, gdzie i dokąd się udaje, a od owego czasu nie dawał o sobie żadnej wiadomości.
 — Ja panu udzielić o nim mogę takową.
 — Pan... wiadomość o Edmundzie Béraud?
 — Tak.
 — Wiesz pan więc, dokąd udał się z Francyi?
 — Pojechał do Indyj.
 — W jakim celu... co go tam pociągało?
 — Idea. Pragnął spożytkować nabytą naukę w szkole górniczej na poszukiwaniu drogich kamieni. Myśl ta była dobrą. Odkrył niesłychane bogactwa, kopalnię dyamentów...
 — Ach! — zawołał Verrière, z błyskawicą chciwości w bladem, przygasłem dotąd spojrzeniu.
 — Po kilku latach pracy stał się posiadaczem sumy trzech milionów.
 — Trzech milionów! — powtórzył bankier z uniesieniem.
 — Drobnostka to jeszcze... nie poprzestał na tem. Przybywszy do Ceylonu, postarał się o koncesyę na połów pereł. To było dla niego źródłem największego bogactwa, obok czego prowadził dalej eksploatacyę kopalni dyamentów. I otóż po latach piętnastu majątek Edmunda Béraud z trzech milionów doszedł do cyfry piętnastu.
 Verrière wzniósł rękę w górę, wołając gorączkowo.
 — Piętnaście milionów!

---