Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/447

jeszcze jedno zapytanie nader subtelnej natury. Naprzód mi przyrzecz, że się tem nie obrazisz.
 — Słucham... o cóż chodzi?
 — Mówią, że panna Leona, aktorka z teatru La Fougèra, wywiera na ciebie wpływ wielki i wybacz mi to wyrażenie, że kompletnie za nos cię wodzi. Można to wytłumaczyć dwoma odmiennemi sposobami; albo do niej skłonność uczuwasz, lub się jej boisz. Wyznaj mi więc więc prawdę.
 — Obawiam się jej... w rzeczy samej...
 — Dlaczego?
 — Zna ona dobrze moje położenie... moje kłopoty pieniężne.
 — Twa sytuacya, zła tego rana, w wieczór obecnie jest doskonałą. Twoje kłopoty pieniężne zniknęły. Nie mając się czego obawiać, należy ów stosunek zerwać stanowczo.
 — Zgadzam się na to w zupełności.
 — Czy masz u siebie kapitały panny Leony.
 — Mam.
 — W jakiej ilości.
 — Sto dziewięćdziesiąt tysięcy franków.
 — Cóżeś z niemi zrobił?
 — Umieściłem je w belgijskich kopalniach marmurów.
 — Za jej upoważnieniem?
 — Bez tegoż.
 — A zatem jesteś na tę sumę odpowiedzialnym, trzeba je jej wypłacić... Pomyślimy o tem... Przedstawisz mnie pannie Leonie. Zobowiązuję się uwolnić cię od niej raz na zawsze, jeżeli na to się zgodzisz.
 — Najchętniej... Nie trzeba jej jednak obrażać, a tym sposobem kompromitować naszych interesów w teatrze Fantazyj.
 — Bądź spokojnym... nie skompromituję ich wcale. Oddasz mi wszystkie papiery dotyczące La Fougèra, a natychmiast rozpocznę z nim układy.
 — Będziesz je miał jutro.