Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/452

 — Jestem dosyć bogatą... — odparła zimno Aniela. — Moje nawyknienia są nader skromnemi, nie marzę bynajmniej o wielkim majątku. Ten, jaki otrzymałam po matce, jest dla dla mnie aż nadto wystarczającym. Co zaś do nowej współki, mój ojciec w tym razie jest panem swych czynów. Wszystko, co on postanowi, naprzód aprobuję, będąc przekonaną, iż powody, jakie go prowadzą ku temu muszą być pod każdym względem uczciwemi i honorowemi.
 To mówiąc, panna Verrière utkwił# badawcze spojrzenie w ojcowskiem obliczu.
 Bankier zrozumiał znaczenie tego spojrzenia, nie zmięszał się jednak wcale.
 — Mogłażbyś myśleć inaczej? — zapytał, a następnie, spojrzawszy na zegarek, dodał, zmieniając przedmiot rozmowy:. — Jak prędko obiad podadzą?
 — Za dwadzieścia minut, punktualnie o siódmej, jak zawsze.
 — Pójdę do mego gabinetu z panem Desvignes, mamy z sobą wiele do pomówienia.
 — Dobrze... powiadomię cię, ojcze, skoro obiad podadzą.
 Arnold wołałby był zostać w salonie obok Anieli, mimo, że ową objawioną współkę przyjęła ona zupełnie obojętnie; wypadało mu jednak odejść z Verrièrem.
 W salonie pozostała siostra Marya z kuzynką.
 — Czy ty pojmujesz, co to wszystko znaczy drogie dziecię? — zapytała zakonnica po odejściu obu mężczyzn.
 — Pojmuję... — odparła głucho Aniela; — och! aż nadto dobrze pojmuję, niestety!
 — Ależ, na Boga! nie przerażaj się... nabawiasz mnie trwogi!...
 — Co począć, gdy jej uniknąć niepodobna? — odrzekło dziewczę z ciężkiem westchnieniem. — Sprawdzają się ciężkie przeczucia, jakie mnie przygnębiały od pewnego czasu... Mój ojciec jest majątkowo zrujnowanym, lub co najmniej, chwieje się w interesach, i oto przyczyna, dla której odmówił prośbie