Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/459

 — Nie o pieniądze tu chodzi...
 — O cóż więc?
 — Pozwól mi pójść z sobą, a wszystko ci opowiem.
 — Ha! pójdź więc... skoro sam na sam tak jest koniecznie potrzebnem... Niech ta rozmowa jednak nie trwa zbyt długo... proszę cię o to... Upadam bowiem ze snu i znużenia.
 — Będę się starała przedstawić wszystko jaknajtreściwiej...
 Wprowadziwszy wraz z sobą do gabinetu zakonnicę, bankier zapalił cygaro, a zwracając się ku niej, zapytał:
 — No! o cóż chodzi?
 — Mój wuju... — zaczęła siostra Marya łagodnie — wszak kochasz swą córkę, nieprawdaż?
 — O Anieli więc chcesz mówić ze mną?
 — Tak... Odpowiedz, proszę, na me zapytanie.
 — Cóż chcesz, abym ci odpowiedział? Dziwnem jest to twoje zapytanie,.. Wszak każdy ojciec kocha swą córkę.
 — Każdy ojciec... mój wuju... a ty zabijasz swoją!... Jakto... czyż tego nie spostrzegasz?
 Bankier rzucił się gniewnie.
 — Niech mnie dyabli porwą!... — zawołał — jeżelim się spodziewał usłyszeć coś podobnego? Ja zabijam mą córkę... czem?... w jaki sposób? Radnym się dowiedzieć...
 — Przed dwoma tygodniami Vandame miał z tobą rozmowę...
 — No... i cóż z tego?
 — W owej rozmowie przedstawił ci projekt, w urzeczywistnieniu którego pokładał nadzieję.
 — A który ja odrzuciłem... jakem to był powinien uczynić. Vandame jest szaleńcem!... Niech myśli raczej o swej karyerze i o armatach, a nie o małżeństwie. Nienawidzę żonatych oficerów, jeżeli nie zajmują w armii wyższych stanowisk.
 — Właśnie on chciał podać się do uwolnienia.