Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/472

 Osiem dni upłynęło zaledwie, a już mogła mieć powód żalenia się na Eugeniusza.
 Wszystkie, czynione przed zaślubinami przysięgi poszły w zapomnienie.
 Zamiast wracać do domu po pracy, Loiseau wchodził do knajpy, gdzie do późna pił absynt.
 Dwa razy wrócił silnie „podcięty,“ jak mówią w gminnym języku.
 Za pierwszym razem Wiktoryna łagodnie uczyniła mu wymówkę.
 Eugeniusz złym się stawał w przystępie pijaństwa. Absynt nie rozweselał go, lecz czynił drażliwym, ponurym.
 Odpowiedział młodej małżonce w sposób brutalny.
 Gdy się toż samo powtórzyło raz drugi, Wiktoryna wystąpiła z ostrzejszą naganą.
 Introligator wykrzyknął, że on jest panem domu, że działa według swej woli i nie da nigdy za nos się prowadzić, jak niektórzy znani mężowie.
 I jakby na dowód tej władzy, wywrócił stół, przy którym młoda małżonka jadła obiad.
 Mamyż potrzebę twierdzić, iż biedna kobieta wiele płakała?
 Gospodarstwo źle iść poczęło, a co w przyszłości być mogło?
 Nazajutrz po tej scenie Misticot przybył do nowozaślubionych zrana, by zdać rachunek Eugeniuszowi z poczynionych wydatków podczas wesela.
 Introligator zabierał się do wyjścia bardzo rano i był w złym humorze.
 — Wszak wiesz, że Misticot ma być u nas na śniadaniu, powiadomił nas o tem... — mówiła Wiktoryna.
 — No... to powrócę na śniadanie... Bądź zdrowa! — odparł, wychodząc.
 — Nie pożegnasz się zemną... nie uściśniesz mnie nawet?
 — Nie mam czasu... biegnę. — I wyszedł z pośpiechem.