Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/477

 — Zjemy więc razem śniadanie...
 — Jakto?
 — Loiseau, spotkawszy się zemną dziś rano, zaprosił mnie do siebie.
 — Nie mówił panu, że na mnie oczekuje?
 — Nie, śpieszyłem się bardzo... zamieniliśmy z sobą tylko kilka wyrazów.
 — Powetujecie to więc sobie przy śniadaniu.
 Béraud nic nie odpowiedział. Widocznie był niezadowolonym ze spotkania się z chłopcem.
 Jednocześnie otwarto drzwi warsztatów i robotnicy poczęli wychodzić.
 Loiseau ukazał się za innymi. Spostrzegłszy Pawła Béraud i Misticota, zbliżył się ku nim.
 — Jak się masz, mały? — rzekł do podrostka; — byłeś u mnie w domu?
 — Byłem.
 — I przyszedłeś tu na mnie oczekiwać... to nader uprzejmie z twej strony. Paweł pójdzie też z nami na śniadanie. Musimy dziś sobie dokompletować wesele... Udamy się do Asnieres... Prosiłem mojego starszego o uwolnienie na całe popołudnie... Lecz ani słowa o tem przed Wiktoryną... rozumiesz ty... mały. Kobiety o takich rzeczach wiedzieć nie powinny. Pójdziemy sobie we trzech, jak dzielne chłopaki. No... jakże ci się to zdaje, kuzynie Pawle?
 — Ha! w takim razie odłożę do jutra załatwienie niektórych inteteresów... — rzekł Béraud.
 — A ty, komarze?
 — Ja pójść z wami nie mogę... — odparł Misticot. — Mam wyznaczoną na wieczór robotę i wykończyć ją muszę.
 — Ha! to pójdziemy we dwóch, ja z Pawłem. A teraz w drogę, do domu!
 — Zgoda! — rzekł Béraud — lecz przedtem dla zaostrzenia apetytu, wstąpimy na kieliszek „zielonej.“
 — Jakto?... — zawołał Misticot — absynt od rana?...