Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/478

 — Cóż w tem dziwnego? — odparł Loiseau — pójdźmy na kieliszek.
 — Nie... nie! — zawołał chłopiec; — przyrzekłem twej żonie, iż się nie opóźnimy... Idźmy do domu.
 — Głupstwo! — zawołał Loiseau; — ktoby tam słuchał kaprysów kobiecych. Raz tylko zastosować się do nich, a potem żona za nos wodzić cię będzie. Znam ja to dobrze... i zawojować się nie pozwolę.
 — Co szkodzi wypicie kieliszka absyntu? — zawołał, śmiejąc się, Béraud. — Gdybyśmy kobiet słuchali, żywiłyby one nas wodą i chlebem, same wydając setki na różne modne gałganki.
 Podczas gdy Paweł to mówił, Misticot spoglądał nań z uwagą.
 — Oto Judasz — pomyślał — ów wróg, przyjaciel, który go zgubi; — a potem rzekł głośno:
 — Co do mnie, nic pić nie będę.
 — Jak ci się podoba... — odparł Eugeniusz; — ja mam pragnienie.
 Weszli do kawiarni.
 Paweł Béraud, otworzywszy drzwi, przepuścił przed sobą Eugeniusza, a następnie, ująwszy chłopca za ramię, gwałtem go tam prawie wprowadził.
 — Jeżeli się boisz — rzekł — alkoholów, wypijesz szklankę orszady.
 — Biedna Wiktoryna... — pomyślał Misticot; — o czemuż lepiej wolną nie została.
 — Podano absynt w kieliszkach.
 — No... cóż pijesz, Misticot? — pytał Loiseau.
 — Powiedziałem ci już, że nic nie piję.
 — Ha! ha! zbierasz pieniądze na oszczędność.
 — Przeciwnie... nie piję dlatego, aby uniknąć nawyknień, któreby mnie poprowadziły kiedyś do żebraniny i śmierci głodowej. To, co ty połkniesz — dodał chłopiec, wskazując na opalowy płyn w kieliszku, to najstraszniejsza trucizna... po-