Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/517

 — Czy bierze, albo nie bierze wspólnika, rzecz dla mnie obojętna.
 — Ma się rozumieć...
 — Gdy jednak frymarczyć chce ręką swej córki Anieli...
 — Panny Verrière... — przerwał Desvignes, kładąc nacisk głosem na powyższych wyrazach.
 — Niech będzie panny Verrière... — mówił porucznik — gdy chce używać jej jako towaru dla uchronienia się od ruiny, to mnie obchodzi i na coś podobnego nigdy nie zezwolę.
 — Nie rozumiem pana...
 — Przeciwnie, pan mnie rozumiesz doskonale... Ja pana wzywam do wytłumaczenia mi się z tego!
 To mówiąc, Vandame głos podniósł.
 Kilku przechodniów zwolniło kroku, przysłuchując się rozmowie.
 — Chciej pan być bacznym... — rzekł wspólnik Verrièra — możesz w tem niewłaściwem dla nas miejscu skandal wywołać. Widzę, że w chwili obecnej nie jesteś panem siebie.
 — A pan masz za wiele zimnej krwi...
 — Zimna krew jest siłą...
 — Bez wątpienia... lecz zachowywanie jej w niektórych okolicznościach delikatnej natury przybiera nazwę podłości... Miałżebyś pan być podłym?... Lękam się o to...
 Desvignes wzruszył ramionami.
 — Pan nie znasz mnie... — odrzekł — wszak sam to powiedziałeś przed godziną, zkąd więc sąd możesz o mnie wydawać?
 — Odgaduję pana...
 — Jestżeś tego pewnym?
 — Posiadasz pan wielki majątek...
 — Czy i to uważasz za winę z mej strony?
 — Kocham Anielę...
 — Pannę Verrière... — powtórzył z naciskiem Arnold raz drugi.
 Vandame, nie zważając na to, mówił dalej: