Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/519

 Desvignes, powściągnąwszy chęć, jaka opanowała go ażeby rzucić się na przeciwnika i zdusić go w jednej chwili, podniósł rękę do twarzy i chwycił dłoń porucznika, ścisnąwszy ją jak w kleszczach żelaznych.
 Kilku przechodniów zatrzymało się, tworząc kółko przy, prowadzących zwadę.
 — Uważam wymierzony mi przez pana policzek za otrzymany... — rzekł Arnold głucho. — Jutro... zabiję cię!... Gdzie moi świadkowie mają się spotkać z twoimi?
 — Jutro, o dziesiątej rano... w Vincennes... w kawiarni oficerów.
 — Będę tam.
 — Spodziewam się...
 I rozepchnąwszy osoby, stojące na chodniku, Vandame oddalił się śpieszno.
 W chwili tej Arnold uczuł położoną rękę na swojem ramieniu, ozwał się głos jakiś:
 — Zdaje mi się, że pana poznaję, panie Desvignes... Jakto... pan masz oznaczony pojedynek?
 Mówiący był to ów Berthier, przedsiębiorca, od którego Arnold kupił dom przy ulicy Tivoli.
 — Pan byłeś tu... — zapytał — widziałeś wszystko... słyszałeś?
 — Tak.
 — A zatem, kochany panie Berthier, pan nie odmówisz mi pewnej przysługi...
 — Uczynię wszystko z przyjemnością... O cóż chodzi?
 — Zechciej mi pan służyć za świadka.
 — Dobrze... robienie szpadą to rzecz dobrze mi znana. Zanim zostałem budowniczym, otrzymawszy spadek po moim stryju, byłem pułkowym dostawcą broni, poprowadzę zatem pańską sprawę po wojskowemu. Mam jednego z przyjaciół, który, jeżeli zechcesz, służyć ci może za drugiego świadka.
 — Z wdzięcznością przyjmuję.
 — Powód sprzeczki?