Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/531

 Nie było jeszcze dziesiątej, a już Misticot znajdował się na swem stanowisku.
 Gdy fiakr nadjechał i chłopiec spostrzegł przez szybę siedzącą wewnątrz zakonnicę, pospieszył drzwiczki otworzyć.
 — Bogu chwała!.. że cię znajduję wreszcie me dziecię — rzekła siostra Marya. — Powiedziano ci, com poleciła?
 — Tak moja siostro; i otóż przybyłem ściśle na oznaczoną godzinę.
 — Byłam pewną, że się nie opóźnisz... a teraz pójdź ze mną.
 Misticot mocno zaciekawiony, szedł za zakonnicą do budynku, przytykającego do kaplicy, gdzie znajdowały się biura, w których składano na kościół ofiary, i udzielano pozwoleń na zwiedzanie budowli.
 Wszedłszy tam, siostra Marya, spotkała znanego sobie księdza w podeszłym wieku.
 — Mój ojcze... — rzekła, witając go uprzejmie — pozwolisz mi pomówić chwilę z tym dzieckiem... Tu wskazała Misticota.
 — Mały Stanisław Dumay... — odparł ksiądz spojrzawszy — dobry to chłopiec... wszyscy go kochamy.
 — Pozwolisz mi, ojcze, usiąść na kilka minut przy biurku, znajdującym się w końcu korytarza, jeżeli takowe jest wolnem?
 — Jesteś tu jak u siebie, moja siostro... Rozporządzaj jak zechcesz.
 — Dziękuję ci ojcze.
 Siostra Marya przeszedłszy korytarz, drzwi otworzyła.
 — Wejdź... — rzekła do Misticot’a.
 Chłopiec spełnił polecenie.
 Pokój do którego weszli, przeznaczonym był na skład papierów, odnoszących się do budowli nowego kościoła. Całe jego umeblowanie stanowił stół, kilka krzeseł, i liczne zwoje tektury.